Het Kind Werkelijk Zien – Over de Beeldvormende Bespreking
In het hart van de antroposofie leeft het streven naar een werkelijk innerlijk verstaan van het kind.
Ieder kind draagt zijn eigen verhaal, zijn eigen ontwikkelingsweg, zijn eigen wezen.
In onze dagelijkse praktijk proberen wij — arts, psychologen, therapeuten en pedagogen — dat unieke wezen steeds opnieuw in beeld te krijgen.
Een belangrijk instrument daarin is de beeldvormende kinderbespreking.
Zoals beschreven door onder anderen Winfried Minne en Ed Taylor, is dit geen technische bespreekvorm, maar een morele daad: een poging om het kind niet te reduceren tot gedrag of diagnose, maar te benaderen als een mens in wording — in al zijn lagen: fysiek, zielsmatig en geestelijk.
De geest van de bespreking
In een beeldvormende bespreking nemen we de tijd om stil te staan.
We luisteren, kijken, vragen, voelen.
We proberen het oordeel uit te stellen en de waarneming te verdiepen.
Taylor beschrijft hoe een kinderbespreking zich ritmisch kan ontvouwen: van zorgvuldige observatie, via biografisch inzicht, naar een meer innerlijk doorvoeld beeld van het kind.
Dat vraagt aandacht. En afstemming. En een gezamenlijke openheid voor datgene wat zich tussen de woorden door laat zien.
Niet iedereen in het team heeft dezelfde achtergrond of scholing — en dat is juist verrijkend.
Want wanneer verschillende perspectieven elkaar werkelijk ontmoeten, ontstaat er ruimte voor iets nieuws: een levendig, gedeeld mensbeeld.
Een levende praktijk
De kinderbespreking is voor ons niet alleen een manier om het kind beter te begrijpen, maar ook om als team te groeien in samenhang en inspiratie.
Ieder kind nodigt ons uit om verder te kijken dan het zichtbare; om met open hart en denken op zoek te gaan naar wat dit ene kind in deze levensfase nodig heeft.
Soms brengen we daarin ook kunstzinnige elementen binnen: een tekening, een klank, een euritmisch gebaar.
Deze vormen helpen ons om het waarnemen te verdiepen en onze intuïtie te scherpen.
Een oefening in liefdevolle objectiviteit
Uiteindelijk is de beeldvormende bespreking een oefening in menskunde.
Geen pasklaar protocol, maar een steeds hernieuwde poging om liefdevol en nauwkeurig te kijken naar dat wat zich in het kind aandient.
Daar waar we het kind werkelijk ontmoeten — in zijn vragen, zijn kracht, zijn potentieel — ontstaat een pedagogie en therapie die toekomstgericht is.
En dat is waar we in het Kindertherapeuticum steeds opnieuw naar streven: een samenwerking waarin het kind in al zijn lagen gezien, verstaan en gedragen wordt.
